No nos da la vida
-Tengo un dolor de cabeza…
[–>[–>[–>-¿Quiés un calmante? Yo yá llevo trés.
[–> [–>[–>-Lo que quiero, Tere, ye sentame cinco minutos. Cinco, namás.
[–>[–>[–>
-Nun me digas na.
[–>[–>[–>-Chica, llevo trés díes sin sentame porque cada vez que me agacho pa atar un zapatu, diz mi pá que yá que toi embaxo, mire si hai fugas nel radiador.
[–>[–>[–>
-¡Buo! ¿Yá punxisti l’árbol?
[–>[–>
[–>-Sí, home, sí. Allí ta, con un ángel en la cúspide que da más mieu que paz.
[–>[–>[–>
-Hai qu’animase, boba, ye Navidá.
[–>[–>[–>-Mira, ente preparar comíes, revisar pastillas, mercar regalos…
[–>[–>[–>
-Nun me digas na.
[–>[–>[–>
-Toi por quitar la estrella del árbol y poné-yla a ellos na frente.
[–>[–>[–>
-Yá, eh. Tengo unes ganes de que pasen estes feches.
[–>[–>[–>
-Toi pendiente de toos y nadie ta pendiente de mí. Y enriba quieren que sonría. Qué nun soi Papá Noel, cojona, que nun tengo renos.
[–>[–>[–>
-Renos nun tienes, pero tienes adolescentes.
[–>[–>[–>
-Efectivamente. ¡Y eso yá ye fauna selvaje!
[–>[–>[–>
-Mira, yo ente los purés pa mi pa y les croquetes veganas pa la mi fía mayor, tengo la cocina que paez un llaboratoriu de química. Solo falta qu’esplote.
[–>[–>[–>
-Vamos esplotar nosotres primero, que bastante esplotaes tamos yá.
[–>[–>[–>
-Yá te digo. ¡Dichosa «generación sándwich»!
[–>[–>[–>
-¿Y eso qué ye ?
[–>[–>[–>
-Nosotres, tú y yo. Les que tamos en medio.
[–>[–>[–>
-¿En medio de qué, ho?
[–>[–>[–>
-Ente los nuestros padres y los nuestros fíos.
[–>[–>[–>
-Ah. ¡Home, claro, cuidando a tou Dios!
[–>[–>[–>
-En medio, sí. Aplastadinas, pringando como la mayonesa.
[–>[–>[–>
-En mi casa llámenme «la que ta pa’ tó», pero sándwich queda más fino. Sí, señor.
[–>[–>[–>
-Yo a mi vida la llamo «escape room emocional».
[–>[–>[–>
-¿Por?
[–>[–>[–>
-Tengo que sacar a mi madre a pasiar, llevar al mi fíu al dentista y entregar un informe. Y hai una sola pista: nun llegues.
[–>[–>[–>
-Jobar. Solo nos falta cuidar el gatu de la vecina.
[–>[–>[–>
-Habla por ti. Yo yá los cuido. La mi vecina ta siempre de viaje, tien trés gatinos y son más repunantes qu’ella.
[–>[–>[–>
-Jobar. Pos dicen que cuidar te cambia.
[–>[–>[–>
-Eso ye verdá, te fai valorar les pequeñes coses.
[–>[–>[–>
-Sí. Como duchate sin que nadie grite: «¡mamaaaaa!».
[–>[–>[–>
-O llegar al trabayu sin un tarru de medicines rodando nel bolsu.
[–>[–>[–>
-¡Tendríen que danos una paga extra!
[–>[–>[–>
-Dígotelo yo: por esistir y por cuidar de too Dios.
[–>[–>[–>
-Y un cursu de «Cómo no perder la cabeza mientres intentes que tus fíos obedezcan y tus padres nun pierdan l’equilibriu».
[–>[–>[–>
-Ánimu, vida, nun nos queda nada. ¡Y en Asturies somos mayoría!
[–>[–>[–>
-Amás de verdá. ¡Qu’esta Navidá nos pille confesaes!
[–>[–>[–>
-Y sentaes. ¡Sobremanera sentaes!
[–>[–>[–>
-Nun nos da la vida… n
[–>[–>[–>
www.maxirodriguez.net
[–>[–>[–>
Suscríbete para seguir leyendo
Puedes consultar la fuente de este artículo aquí